رایة الهدی

 

 

 

حضرت امام خمينی (قدس سره) در درس اخلاقشان فرمودند: امام مدايح و گفتار اهل بيت (عليهم السلام) خصوصاً حضرت اباعبدالله (عليه السلام) در مورد حضرت علی اکبر (عليه السلام) حاکی از اين است که اگر علی اکبر (عليه السلام) در کربلا به شهادت نمی‏رسيد، خود، امام « مفترض الطاعه » می‏بود.( يعنی امامی که اطاعت او واجب است). در اين مختصر بهتر است به يک نمونه از کرامات ايشان بپردازيم:

 

فردی به نام حاج عبدعون، برادرش را که به مرض سختی دچار شده بود نزد حافظ الصحه، يکی از سه پزشک معروف کربلا مي برد. پس از چند ماه معالجه سودی نمی کند و هر روز حال او بدتر می‌شود عبدعون نزد پزشک می رود و سخنان زشتی به او می گويد و خطاب می کند که اسمت خيلی بزرگ است ولی از معالجه تو سودی نديديم. بعد بدون خداحافظی می‌رود. ولی بر خلاف انتظار از آن روز به بعد حال برادرش بهتر می‌شود و يک دفعه شفا می يابد. نزد حافظ الصحه می‌رود و عذر خواهی می‌کند.

 

طبيب می گويد: بنشين تا برايت بگويم. من بعد از سخنان تو خيلی دل شکسته شدم. ظهر، هنگام ادای نماز به حضرت علی اکبر (عليه السلام) متوسل شدم و عرض کردم ای نور چشم حسين(عليه السلام) تو را به حق پدرت قسم می‏دهم که شفای اين مريض را از خدا بخواه. ديدی چگونه به من توهين کرد؟ بسيار گريه کردم. همان شب در خواب خدمت آقا علی اکبر (عليه السلام) شرف ياب شدم عرض ادب کردم و همان مطلب را تکرار کردم. فرمودند: من شفای آن مريض را از خدا خواستم و از هاتفی شنيدم که « اين مريض مردنی است و تا نه روز ديگر ميميرد ولی به برکت دعا و شفاعت شما خدا با شفای او سی سال به عمرش افزوده است و از همين ساعت او را شفا داديم.» آن مرد سی سال ديگر عمر کرد و در هفتاد سالگی در گذشت. وصيت کرد پيکرش را پايين پای حضرت علی اکبر (عليه السلام) دفن کنند.

 

ماجرای انگور و معجزه سیدالشهداء علیه‌السلام

 

درباره دوران کودکی علی اکبر، روایتی نقل شده که گویای اعجاز و کرامت و تربیت او در دامان حسین بن علی (علیهماالسلام) است. در کتاب «ضیاء العالمین» از «زفیر بن یحیی» و او از «کثیر بن شاذان» گزارش کرده که گفت: «خودم شاهد بودم که علی اکبر در غیر فصل مناسب، از پدر بزرگوارش انگور طلب کرد. ناگاه امام حسین(علیه السلام) با دست به کناره دیوار مسجد زد که انگور و موزی از آن خارج شد. پس فرزند خود را از آن خورانیده و فرمود: «ما عندالله لاولیائه اکثر؛ از آنچه نزد خدای تعالی است به اولیائش بیشتر می‌رسد.» ( ذخیرة الدارین، ص 259 )

 

 

 

یابن الحسن و الحسین عبارت فوق در یکی از زیارات علی اکبر علیه‏السلام آمده است.علامه مجلسی (ره) آن را مجازی می داند زیرا عرب عمو را هم «اب» می گویند. برخی توجیه دیگری کرده‏اند شاید بتوان گفت که چون این بزرگوار دارای خلق حسنی و حسینی بود هم حلمی حسنی داشت و هم شجاعتی حسینی. علاوه بر این وی دارای شباهت های جسمانی سبطین علیه‏السلام به رسول خدا (صلی‏الله‏وعلیه‏وآله) بود. لذا از این رو از حضرتش با عنوان " یا بن الحسن و الحسین" یاد می‏شود.

 

 

 

حضرت علی اکبر علیه‏السلام مانند عموی بزرگوارش از سخی ترین افراد به شمار می رفت تا آنجا که "نار القری" می افروخت و از مردمی که در بیابان ها مسکن و ماوا نداشتند پذیرایی می‏کرد. برخی از مورخان و نویسندگان از جمله ابوالفرج اصفهانی و ابن ادریس و... تربیت شدند در دامان عمویش حضرت امام حسن مجتبی علیه‏السلام و پدرش سید الشهدا علیه‏السلام را در کلام فوق می دانند و به نقل روایتی از امام صادق علیه‏السلام که فرمود: هر گاه کنار قبر فرزند امام حسین علیه‏السلام می‏روی و می‏گویی: سلام بر تو ای فرزند رسول خدا، سلام بر تو ای فرزند امیر المومنین علیه‏السلام سلام بر تو ای فرزند حسن و حسین علیه‏السلام. شیخ صدوق (ره) بعد از نقل این زیارت می‏فرماید: برای این فرزند امام حسن علیه‏السلام گفته شده است که چون امام مجتبی علیه‏السلام مربی و معلم حضرت علی اکبر علیه‏السلام بوده است و در حدیث آمده است که پدر سه گونه است: آنکه تو را به دنیا آورد و کسی که تو را تعلیم نموده و دیگری پدر زن.

 

 

 

 

نقل است روزي علي اكبر علیه‏السلام به نزد والي مدينه رفته و از طرف پدر بزرگوارشان پيغامي را خطاب به او مي‏برد، در آخر والي مدينه از علي اكبرسئوال كرد نام تو چيست؟ فرمود: علي سئوال نمود نام برادرت؟ فرمود: علي آن شخص عصباني شد، و چند بار گفت: علي، علي، علي، « ما يُريدُ اَبُوك؟ » پدرت چه مي خواهد، همه اش نام فرزندان را علي مي گذارد، اين پيغام را علي اكبر علیه‏السلام نزد اباعبدالله الحسين علیه‏السلام برد، ايشان فرمود : والله اگر پروردگار دهها فرزند پسر به من عنايت كند نام همه‏ي آنها را علي مي گذارم و اگر دهها فرزند دختر به من عطا، نمايد نام همه‏ي آنها را نيز فاطمه مي گذارم.

 

 

 

روز عاشورا وقتى اذن ميدان طلبيد و عازم جبهه پيكار شد، امام حسين علیه‏السلام چهره به آسمان گرفت و گفت: «اللّهم اشهد على هؤلاء القوم فقد برز اليهم غلام اشبه الناس برسولك محمد خلقا و خلقا و منطقا و كنا اذا اشتقنا الى رؤية نبيك نظرنا اليه...».

 

در روايتي به نقل از شيخ جعفر شوشتري در كتاب خصائص الحسينيه آمده است: اباعبدالله الحسين هنگامي كه علي اكبر را به ميدان مي فرستاد، به لشگر خطاب كرد و فرمود:« يا قوم، هولاءِ قد برز عليهم غلام، اَشبهُ الناس خَلقاً و خُلقاً و منطقاً برسول الله....... اي قوم، شما شاهد باشيد، پسري را به ميدان مي فرستم، كه شبيه ترين مردم از نظر خلق و خوي و منطق به رسول الله (ص) است بدانيد هر زمان ما دلمان براي رسول الله(ص) تنگ مي شد نگاه به وجه اين پسر مي كرديم.

 

وي نخستين شهيد بني هاشم در روز عاشورا بود و در زيارت شهداي معروفه نيز آمده است:السَّلامُ عليكَ يا اوّل قتيل مِن نَسل خَيْر سليل. (منتهي الآمال، ج 1، ص 375)